İLK SEVGİLİYE...

İLK SEVGİLİYE...

Ílk aşkım platonik sevgilim;
Orta boylu esmer tenliydi.
Ben onun peşinde pervane iken;
O mağrur, bana hiç yüz vermedi.

Tutsağı olmuştum ümitsiz aşkın,
Íçin için yanan bir kordum,
Yoksulluk rüzgârları esti bir gün;
O sılada, ben uzaklara savruldum.

Gün oldu acılarla kahroldum,
Gün oldu bu aşkta teselli buldum,
Kim girdiyse gönüle mekân tutmadı,
Gönlümün tahtına onu oturttum.

Hep merak ettim; o şimdi nerde?
Bir de duydum Ankara’daymış.
Onun da başı girmiş derde;
Kocası ölmüş, yalnız yaşarmış.

Seneler akıp gitti baharla yazla,
Kışların çilesi daha da fazla,
Elden bir şey gelmiyor fani dünyada;
Başınız sağolsun demekten başka.

Ínsan unutamıyor ilk aşkını,
Sevinç’le andım güzel adını,
Hayat bu ya, bir gün karşılaşırsak;
Esirgeme benden bir selamını.